“Ik ga direct eerlijk zijn. Ik ben echt niet ambitieus. Het enige probleem is dat mijn twee stiefzussen een kind hebben gekregen dit jaar en dat ik dringend op tv moet komen om thuis ook nog een beetje aandacht te krijgen.” Bijna voelt het ongemakkelijk, het droge begin van de finaleset van Amelie Albrecht. Ietwat monotoon, met de blik op oneindig en een Dendermonds accent laveert ze tussen anekdotes over haar leven, over haar hond Duvel, over haar “heel domme” beste vriendin. En over haar job, als “ongemotiveerde postbode”. “Ik was blij dat ik eerst mocht gaan, want zo voelde ik meteen dat het goed was gegaan en dat ik kans maakte om te winnen. Dat ik mezelf niks te verwijten had.”

Want voor wie er nog aan twijfelde: Amelie Albrecht is wel degelijk ambitieus. “In het echt ben ik ook iets goedlachser”, zegt ze. Ze begon pas een goed jaar geleden met comedy, en scoorde in dat jaar al in verschillende wedstrijden. “Een jaar of twee geleden ben ik begonnen met materiaal op te schrijven”, zegt ze. “Ik was altijd wel de onnozele in de groep of in de klas, en ik wilde het eens proberen. Mijn eerste keer op het podium was in het Antwerpse café The Joker. Sindsdien heb ik een jaar heel veel gespeeld om het op punt te stellen.”

Postbode af

Ondertussen buste ze ook nog brieven. De link met Philippe Geubels is dan snel gelegd. “Hij de Colruyt, ik Bpost; ik begrijp dat mensen ons vergelijken. Al hebben we een heel eigen stijl”, zegt Amelie. Geubels is ondertussen al lang verdwenen uit de Colruyt, en ook Amelie is dankzij haar comedy nu postbode af. “Sinds twee weken heb ik de kans om een tijdje mee te draaien op de redactie van De Ideale Wereld . Het is allemaal veel bij elkaar nu, wat ik allemaal meemaak.”

Komt daar nog bij dat de vorige laureaten van Humo’s Comedy Cup na hun winst danig wat potten hebben gebroken. Het lijstje is indrukwekkend: van Wouter Deprez over Gunter Lamoot tot Jens Dendoncker in de vorige editie van 2016. “Het zou tof zijn als ik ook een Emmy kan winnen binnen twee jaar.”

“Superdroog”

Maar zij is pas de eerste vrouw. Er hebben er voor Amelie in twintig jaar tijd zelfs maar twee de finale gehaald. “Ik denk dat iedereen heel lang heeft gedacht dat vrouwen niet grappig zijn en niet grappig kúnnen zijn. Dat is nu gelukkig stilaan aan het wegebben.” Ook al omdat er zich meer en meer grappige vrouwen op een podium wagen. “Als je vooral venten ziet, dan ga je er als vrouw snel vanuit dat het een mannenwereld is, denk ik. Er zijn weinig vrouwelijke voorbeelden.” Niet dat vrouwenhumor daarom anders is. “Voor mij is daar geen verschil tussen”, zegt ze. “Ik benoem het bewust ook nooit, omdat het feit dat ik een vrouw ben eigenlijk geen ding zou moeten zijn.”

Dat vindt ook juryvoorzitter Guy Mortier. “Ik ben opgetogen dat we nu af zijn van de vraag of vrouwen grappig zijn. Amelie heeft ze met verve beantwoord.” Niet dat de jury een statement wilde maken door haar te bekronen. Bijlange niet. “Zij heeft ons gewoon het hardst doen lachen. Superdroog, komisch, een heel goede brenger.”