Uren spendeerde hij elke dag op een bankje voor zijn huis. Vanaf 7u ’s morgens. Tussen de sla en de zonnebloemen die hij er plantte. Louis kende iedereen in de straat en iedereen kende Louis. Hij waste auto’s, hielp kinderen de straat oversteken, zette vuilnisbakken buiten van buren die op reis waren en deelde al het weinige dat hij had met iedereen.

Dat Louis geliefd was, wordt duidelijk wanneer we zondagmiddag voor zijn deur staan. Het is er een komen en gaan. Sommigen zetten iets neer aan het bankje. Karl Derop (54) heeft een leeg blikje Cara-pils bij. Hij heeft het leeggedronken op de gezondheid van zijn vriend.

“Ik kende Louis dertig jaar. Ik heb nog een foto van hem met mijn oudste dochter, die nu bijna 30 is, als baby in zijn armen. Ik heb een hard leven gehad en leefde een jaar op straat. Louis en ik hadden in die periode veel aan elkaar. Ik heb altijd hard gewerkt en woon nu in een mooie bel-etage om de hoek. Louis was oprecht blij voor mij. Altijd.”

Altijd klaar om te helpen

Myriam (48) woonde samen met Louis. “Jaren geleden pakte ik Louis binnen in mijn woning Deurne, omdat ik het niet eerlijk vond dat hij op straat moest slapen. Daarna kreeg ik financiële problemen en heeft Louis mij op zijn beurt geholpen. Ik mocht toen inwonen bij hem in Wuustwezel, in het huis van zijn ouders. Daarna zochten we samen dit appartement. Ook al had Louis niks, hij was altijd bereid om te helpen. Ik kreeg de afgelopen dagen tientallen telefoontjes van mensen die hun steun willen betuigen, het lijkt wel of Louis via hen spreekt om me te troosten.”

“Dag prinsesje”

Aan het bankje hangt een tekening van een groot hart, gemaakt door Yokko (6). Zij woont een paar huizen verder. “Louis zei ’s morgen altijd: ‘Dag prinsesje.’ Ik ga hem missen”, zegt het meisje. Ze vraagt aan haar papa of ze nog eens naar het bankje mag gaan kijken, om te zien of er al veel tekeningen bij zijn gekomen.

Yokko’s papa Kris Strybos, sinds kort stadionomroeper van Antwerp, schrok van het nieuws over Louis. “Ik kende Louis al van toen hij nog elke dag op het Astridplein zat. Hij hielp hier de laatste tijd elke morgen de kinderen veilig de straat over te steken. Louis vroeg nog of hij mijn computer mocht lenen om zich in te schrijven voor een opleiding tot officieel gemachtigd opzichter voor de school.”

Die opleiding maakte hij in januari af, weten ze bij basisschool Sint-Rumoldus. “Louis had net zijn geel hesje en een echt verkeersbord gekregen. Het verkeersbord dat hij tot nu gebruikte, was zelf ineengeknutseld. Louis kwam vaak koffie drinken en babbelen op school en afgelopen Verloren maandag bracht hij nog worstenbrood en appelbollen mee die hij gekregen had. Zelf nam hij er geen, hij was tevreden met een koffie”, zegt directrice Ingrid Roelands. “We zitten snel met een paar ouders van het oudercomité samen om te bekijken hoe we Louis een gepast afscheid kunnen geven.”

Troostende schouder

Ook journalist-schrijver Yurek Onzia zou graag een laatste keer afscheid nemen van Louis. Hij schreef in 2007 het boek Louis - Het Leven van een Bedelaar . “Ik onthoud Louis als een charmeur, een deugniet, maar ook een gever. In het nawoord van mijn boek vertelde hij dat hij zich soms een sociaal werker voelde op het Astridplein, maar dat deed hij graag. Ik heb voor het boek vaak met hem in zijn appartementje en op het plein gezeten en dan zag ik hoe mensen naar hem kwamen om hun verhaal te doen of soms om uit te huilen. Louis was de burgemeester van het Astridplein.”

De begrafenis van Louis wordt waarschijnlijk via het OCMW geregeld. Myriam zal de datum meedelen op het bankje van Louis. “Zo kan iedereen die wil afscheid komen nemen. Louis stond graag in de belangstelling dus hij zou het zo gewild hebben.”

Meest Gelezen

Jobat