Foto: © Kayin Luys

Hoe zijn jullie begonnen als travestiet?

Nico: “Ik ben er echt ingerold. Op mijn vijftiende droeg ik af en toe make-up, samen met mijn vrienden tijdens het uitgaan. Nog geen jaar later, nog voor mijn zestiende, trad ik voor het eerst op als travestiet. In het begin durfde ik natuurlijk niks aan mijn ouders te vertellen. Tot ze op een dag de jurken in mijn kast vonden. Toen kon ik niks anders dan bekennen. Mijn ouders reageerden verbijsterd. Ze verboden mij thuis zo rond te lopen, laat staan naar buiten gaan in die kleren. Maar nu, zeventien jaar later steunen ze mij volledig. Mijn mama maakt zelfs af en toe een jurk voor mij. Mijn vrienden hebben er nooit een probleem van gemaakt, zij reageerden meteen positief. Ze wilden ook meteen naar een show komen kijken. Er waren er natuurlijk wel een paar die het niet konden smaken, maar dat heb ik er gewoon bij genomen.”

Dirk: “Op mijn zestiende was ik bezig met mijn coming-out. Ik was toen figurant in het theater. Tijdens een bepaalde voorstelling waren alle andere figuranten toevallig ook homo. Dat was een echt Walhalla voor mij. We amuseerden ons onderling. Op een bepaald moment hadden we onderling een weddenschap afgesloten. Ik verloor en als straf moest ik een avond mee met hen uitgaan, verkleed als vrouw. Ik had zo veel pijn aan mijn voeten! Mijn vrienden verzekerden me dat dit wel zou verbeteren met wat alcohol. Het werd een van de zatste avonden uit mijn leven. Toen we wilden het laatste café verlieten vroeg de bazin of we drie weken later wilden terugkomen. Het café bestond dan vijf jaar en ze wilde dit vieren met een show voor de vaste klanten. Mijn vrienden waren meteen enthousiast, maar ik zag het niet zitten. Om me te overtuigen heeft een vriend me drie weken lang ondergedompeld in de wereld van de dragqueens. Daarna was ik overtuigd.”

Wat doen jullie in het dagelijkse leven?

Nico: “Overdag werk ik fulltime bij winkelketen JBC op de Meir. Ik ben afgestudeerd als interieurontwerper, maar het is moeilijk om werk te vinden in die sector. In het dagelijkse leven ben ik een stuk rustiger dan Miss Vicky. Zij is een uitlaatklep voor mij; het is theater. Ze is ook een stuk zelfverzekerder dan ik. Soms komt haar glamoureuze kantje wel eens naar boven tijdens het werk, als ik in de winkel iemand zie met een mooi glitterjurkje of leuke schoenen.”

Dirk: “Mij vind je tijdens de week terug achter de toog van het café ‘Corps Diplomatique’, waar ik uitbater van ben. In maart geven we hier ook onze eerste show. Maar verder merk je in mijn café niet dat ik ook als travestiet optreed, hoewel ik niet echt een inspanning doe om de twee werelden gescheiden te houden.”

Dirk, hoe ben je op de naam ‘Vinyl Desertstorm’ gekomen?

Dirk: “Toen ik pas begon trad ik op onder een andere naam. Pas toen ik begon deel te nemen  aan verkiezingen ben ik van naam veranderd. Daarvoor moesten we namelijk een voor- en een achternaam verzinnen. Mijn artiestennaam was toen bovendien die van een vriendin van mijn mama. Om de link met haar te vermijden was het beter om een andere naam te verzinnen. Ik ben heel toevallig op die nieuwe naam gekomen. Tijdens een busrit waar ik nog half lag te slapen, zag ik een ouder koppel met een hondje. Ze stapten af aan dezelfde halte en gingen dezelfde winkel binnen als ik. Op een bepaald moment hoorde ik de vrouw schreeuwen: “Vinyl, vinyl hier!”. Ik dacht ‘Amai, dat is een rare naam voor een hondje’. Achteraf besefte ik dat ze het over de vloerbedekking in de winkel had. Maar de naam Vinyl liet me niet los. Diezelfde avond keek ik naar een documentaire op tv over Operation Desert Storm. Ik vond dat zo’n coole naam dat ik besloot om er mijn artiestennaam van te maken. En zo was Vinyl Desertstorm geboren.”

Wat gaat er door jullie heen net voor de show?

Nico: “Voor het opgaan geniet ik graag van een wijntje en een sigaret. Dan zal het wel in orde komen. Net voordat ik het podium opga, hoop ik dat alles goed verloopt. Het kan altijd gebeuren dat de muziek stilvalt of er een pruik afvalt. Dan zie ik dat het publiek wel eens schrikt. Maar over het algemeen kunnen ze er ook mee lachen. Na de show ben ik wel blij dat ik mijn jurk en borsten terug aan de kapstok kan hangen. Ik ben en blijf een man natuurlijk.”

Dirk: “Bij mij hangt het af van de situatie. Vandaag heb ik er heel veel zin in. Maar ik kan af en toe wel de sleur van 26 jaar optreden voelen. Af en toe overweeg ik zelfs om ermee te stoppen. Maar dan word ik toch voortdurend opgebeld om op te treden en dan weet ik dat ik niet zomaar de handdoek in de ring kan gooien. En uiteindelijk beslis ik dan toch om er nog een jaartje bij te doen. Op dit moment voel ik me goed als travestiet. Ik heb al een heel druk jaar achter de rug. En bovendien is het een vorm van gratis fitness.”

Wat zijn jullie ambities voor de toekomst als travestiet?

Nico: “Ik zou graag eens optreden op een groot evenement in het buitenland. Of eens het Sportpaleis vullen met een show.”

Dirk: “Ik heb al verschillende keren opgetreden in het buitenland: in Duitsland, Polen, Gran Canaria, etc. Zelfs eens een show in Las Vegas. Als ik dan toch nog verder mag dromen, wil ik graag een film maken over mijn leven, mijn welzijn en mijn miserie.”

© 2019 - StampMedia - Kayin Luys

Al het nieuws uit Antwerpen

nieuwscategorieën

Vastgoed