Hoe was het leven ook alweer in 2015, 2016 en 2017, toen we geconfronteerd werden met de ene aanslag na de andere? Parijs, Brussel, Nice, Barcelona Manchester, Londen, Istanboel, Stockholm… Telkens weer diezelfde beelden van gebouwen in puin of ravage op straat, mensen in paniek, gewonden onder het bloed, lichamen onder witte lakens, ziekenwagens met loeiende sirenes, antiterreureenheden in actie… ­Telkens weer bekomen van de angst, troost zoeken in de herdenkingen, telkens weer ons warmen aan de solidariteit met de slachtoffers, ons optrekken aan de moed van de inwoners van de getroffen steden die samen op straat kwamen om hun sterkte te tonen, telkens weer dapper een standpunt schrijven: we mogen ons niet bang laten maken. Dan hebben de terroristen gewonnen. We blijven onze waarden verdedigen, onze vrijheid en onze vreedzame samenleving…

Of het nu ging om bommen, schutters of chauffeurs die op een menigte inreden, de aanslagen bleven even choquerend, maar vreemd genoeg leerden we wel leven met terreur.

Net zoals we het laatste jaar hebben ...