Zullen wij eens een boompje opzetten over bomen? Awel, als trotse en enigszins chauvinistische inwoner van Mechelen durf ik u te bekennen dat ik eigenlijk een beetje jaloers ben op de buren van Lier, die andere mooie stad in onze regio. Waarom, zal u misschien denken? Wel, elke keer als ik daar over die groene vesten rond het centrum wandel of fiets, bedenk ik me dat we zo’n natuurlijke gordel in onze stad eigenlijk een beetje missen. Oké, wij hebben dan wel de Kruidtuin, het Vrijbroekpark en het Mechels Broek. Maar toch. Zo’n promenade van bomen langs de vesten zoals je die ook vaak in zuiderse steden ziet, laat ons eerlijk zijn, het geeft een stad toch iets extra. Datzelfde gevoel ervaar ik elke keer opnieuw als ik nog eens in Brugge ben, u weet wel, dat andere Venetië in het Noorden. Eens je daar het station uit wandelt en de ring oversteekt, kom je meteen in het groen terecht. Met het romantisch Minnewater dat je zo naar het Begijnhof leidt, een parel met indrukwekkende hoogstammige bomen én in deze tijd van het jaar een bloemenpracht van gele paasbloemen die zijn gelijke in onze Vlaamse steden niet kent. Natuur, bloemen, bomen, ja ook in een stad kunnen ze mij meer dan bekoren.

En kijk, zo gaan we aan het dromen. Van rijstroken die op onze Mechelse vesten op een dag misschien wijken voor van die bekoorlijke hoogstammige bomen. Ben ik nu een groene dromer? Welnee, maar ik durf ...