Dr. Victoria Cann, lesgeefster aan de universiteit van East Anglia in het Engelse Norwich, bestudeerde alle Disneyfilms en kwam tot de onthutsende conclusie dat de doelgroep van de films, de kinderen, er eigenlijk niet mee gebaat zijn.

Stockholmsyndroom

“‘Belle en het Beest’ is een klassiek geval van het stockholmsyndroom”, zo stelt ze. Het stockholmsyndroom is een psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling en inhoudt dat de gegijzelde sympathie krijgt voor de gijzelnemer. “Het Beest staat de hele film op het punt geweld te gebruiken. En het verhaal geeft de indruk dat een vrouw een gewelddadige partner kan veranderen, als ze maar lang genoeg volhoudt. Op het einde van de film verandert het beest in een blonde blanke man en lijkt het alsof ze nog lang en gelukkig zullen leven, want hij kan onmogelijk bedreigend of kwaad zijn”, aldus Cann.

Ook ‘Aladdin’ krijgt ervan langs. De film uit 1992 is racistisch, zo zegt Cann. “Alle goede personages zijn blank, onder wie zelfs Aladdin, terwijl alle slechteriken zwart zijn. “Ook bij ‘De Leeuwenkoning’ wordt dezelfde techniek gebruikt: de kwaadaardige Scar is veel donkerder dan de rest van de personages.”

Een andere expert, dr. Laura Coffey-Glover van de Nottingham Trent Universiteit, merkt op dat ‘Sneeuwwitje’ onrealistische verwachtingen schept voor jonge meisjes. “Het verhaal creëert de indruk dat meisjes hulpeloos zijn en moeten wachten tot hun prins op het witte paard langskomt.”

Wederzijdse toestemming

De experts hebben ook problemen met ‘Doornroosje’: de onmogelijk smalle taille van het personage zou anorexia in de hand werken.

Bijkomend probleem met zowel ‘Sneeuwwitje’ als ‘Doornroosje’: de kwestie van wederzijdse toestemming. “In beide animatiefilms wordt een meisje gekust terwijl ze ligt te slapen.”

Maar zoals het een Disneyfilm betaamt, is er aan het einde ook goed nieuws: de recentere Disneyfilms krijgen wel een opgestoken duim van de onderzoekers. ‘Frozen’ bijvoorbeeld, waar modernere thema’s als vriendschap, loyauteit en feminisme aan bod komen. Wat tot de conclusie kan leiden dat alles in zijn tijdsgeest bekeken moet worden.