Volgens wetenschappelijk onderzoek zou het bekijken van kattenfilmpjes op het internet negatieve gevoelens doen verdwijnen. Zelf ben ik niet zo’n kattenfilmpjeskijker, maar mijn kinderen wel. Af en toe krijg ik er zo eentje te zien en ongelukkiger word ik er zeker niet van. Een kattenfilmpje kan ik niet aanbieden in uw krant, maar misschien heeft een kattencolumn wel hetzelfde effect, eentje met de sociale media in de hoofdrol trouwens. Vorig jaar adopteerden we Chanel en Armani, twee katers waarbij de naam in de deal zat inbegrepen. Armani werd ziek en stierf vrij snel, Chanel was een avonturier die op gezette tijden binnenkwam. Tot hij op een keer niet aan de deur stond op zijn vast uur. Een dag later ook niet en een week later ook niet. Het werd thuis niet uitgesproken, maar het was duidelijk: Chanel was waarschijnlijk overleden. De kinderen gingen zoeken en roepen, maar hij kwam niet. Na twee weken gaven we het op, met pijn in het hart.

Op een avond hoorde ik plots mijn jongste dochter schreeuwen toen ze weer eens op haar smartphone zat te tokkelen. “Papa kijk, Chanel!” Ik dacht dat ze naar een kattenfilmpje aan het kijken ...