Hoe progressief we ook beweren te zijn, we houden niet van verandering. Geef dat maar toe. Ik heb er zelf ook last van. Als mijn vrouw de keukenkast heeft herschikt, vind ik de chocopasta niet terug en dat verpest mijn humeur. Zelfs weken later zoek ik de chocopasta nog in de verkeerde kast. Dat die andere plaats logischer, handiger of beter is, zul je mij niet horen toegeven. Straks, misschien. Maar nu nog niet. Nu moet ik er nog aan wennen. Hoe lang zou het duren eer een schoolstraat went? Een week, denken de mobiliteitsspecialisten van de stad, die dinsdag de eerste schoolstraat in Turnhout afsloten voor alle autoverkeer. Een halfuur lang hielden gemeenschapswachten en agenten elke chauffeur tegen die, gewoontegetrouw, zijn of haar kind aan de schoolpoort wilde afzetten. Volgende week moeten ze het allemaal weten, want dan staat de agent er niet meer. Zowel de school als de stad hebben de ouders bestookt met tips. Zoals: zet uw wagen op de parking van de Bioplanet. Dat is maar vijf minuten wandelen naar de schoolpoort. Het is even wennen, maar tegen volgende week heeft iedere chauffeur zijn plaats gevonden, of de fiets weer van stal gehaald. Dan zijn we allemaal vertrouwd met de nieuwe situatie. Vandaag zagen we nog ouders rennen met een kind aan de hand en stond er gelukkig een agent om manoeuvrerende automobilisten te scheiden van groepjes fietsende scholieren. Volgende week is dat niet meer nodig. Dan zijn we het gewend. Dan zet de directeur elke ochtend en avond een nadarhekken bij het begin en einde van de schoolstraat. “Wie moet dat doen?” vraagt de directeur. “Elke dag naar het begin van de straat om die af te sluiten? Dat is wel vijf minuten wandelen, hé!”