Er zijn weinig plaatsen in het Bosuilstadion waar ik de afgelopen dertig jaar niet gestaan, gezeten of gehangen heb. Mijn eerste zitje eind jaren tachtig was naast mijn vader op de inmiddels afgebroken hoofdtribune. We zaten meestal in de buurt van de fanfare, een paar meter achter de loges. Al is loge een mooi woord voor een witte houten bak van twee op drie meter net boven de staantribune waar hooguit vier mensen konden plaatsnemen. Zeker tegen de mindere goden gebeurde het dat zo’n bak leeg bleef. Dan zagen we ons moment om er zelf in te kruipen. De kans was klein dat iemand langskwam om te controleren of je daar wel mocht zitten. Antwerp en vaste zitplaatsen is altijd een moeilijk huwelijk geweest.

In de jaren negentig werd Tribune II mijn uitkijkpost. In de beginjaren nog ergens op de eerste rijen onderaan. Vervolgens steeds hoger, om te eindigen tussen de schreeuwende spionkop die op mij als 6 ...