Annette Herfkens en Willem van der Pas hadden elkaar drie maanden niet gezien. In hun dertien jaar lange relatie hadden ze elkaar nog nooit zo lang moeten missen. Willem was naar Vietnam getrokken voor zijn job bij ING en Annette, die in Madrid werkte, nam vrijaf om hem te bezoeken.

Een vijfdaagse trip naar Nha Trang in Vietnam in november 1992, een verrassing georganiseerd door Willem, moest hen weer dichter bij elkaar brengen in een paradijselijke streek. Maar daar kwamen ze nooit aan.

Iedereen was dood, behalve Annette

haalt Annette herinneringen boven aan het moment waarop hun vliegtuig plots neerstortte. Annette was toen 31.

“Ineens viel het vliegtuig een heel eind naar beneden”, zegt ze. “Iedereen was aan het schreeuwen. We keken naar elkaar en Willem nam mijn hand vast. Toen werd alles zwart.”

Het vliegtuig raakte enkele bomen, verloor een vleugel, belandde tegen een berg en kwam op z’n dak terecht. Iedereen - 24 passagiers en 6 personeelsleden - kwam om het leven, behalve Annette. Zij had haar veiligheidsriem niet aan en was als een lappenpop door de cabine gevlogen. Het was mogelijk haar redding.

“In het toestel was bijna iedereen zwaargewond geraakt door de gordels. Hun ribben hadden hun longen doorboord. Ik werd wakker met iets zwaars bovenop me. Het was een vliegtuigzetel met een dode passagier in.”

Annette duwde de zetel van zich af en draaide zich om naar Willem. Hij was dood. “Hij had een prachtige glimlach op zijn gezicht, maar hij was helemaal wit”, herinnert ze zich. “Nadien keek ik om me heen en zei: dit is ongelooflijk. Dit is de nieuwe realiteit nu. Ik kon amper bewegen, bevond mij in een jungle, omringd door dode mensen en geen hulp in zicht.”

Acht dagen in de jungle

Zelf had de Nederlandse vrouw twaalf breukjes in haar heup, twee breuken in haar been, een gebroken kaak en een klaplong. Maar ze slaagde erin uit het wrak te raken en zich op de grond in de jungle te laten vallen. Ze was helemaal alleen.

Uiteindelijk zou het acht lange dagen duren voor ze gered werd. In die acht dagen gebruikte ze ademhalingstechnieken van yoga om te kunnen ademen met haar klaplong. Met spullen uit het vliegtuig maakte ze een kommetje om regenwater op te vangen en te drinken. Dat was het enige waarop ze overleefde.

De dagen gingen voorbij en de zwaargewonde Annette bleef op dezelfde plaats nabij het wrak zitten. Haar nieren begonnen het stilaan te begeven en haar weefsel begon af te sterven door de vele verwondingen. Na zes dagen geloofde ze dat ze zou sterven. Maar ze mediteerde en probeerde zo weinig mogelijk aan Willem te denken, om mentaal niet te verzwakken.

Ze gaf zichzelf ook een deadline om op dezelfde plaats te blijven. Als niemand kwam tegen die bepaalde dag, zou ze op zoek gaan naar voedsel. Maar voor dat nodig was, werd ze gevonden door een lokale politieagent.

“Hij dacht eerst dat ik een geest was. Hij had nooit eerder een blanke vrouw gezien. Hij alarmeerde meteen de reddingsdiensten. De volgende dag werd ik opgehaald door een team. Zij toonden me de passagierslijst, waarop ik mijn naam moest aanduiden.”

De begrafenis

Annette werd naar een ziekenhuis in Singapore gebracht om te herstellen van haar fysieke verwondingen. “Maar psychologisch was het heel zwaar. Mijn verloofde en ik waren dertien jaar samen geweest. In december 1992 ging ik naar zijn begrafenis in Breda. Ik werd toen de kerk binnengebracht op een draagberrie. Het voelde allemaal zo onwerkelijk.”

Later ontdekte de Nederlandse ook dat een helikopter was gecrasht in de jungle tijdens de zoektocht naar het vliegtuigwrak en mogelijke overlevenden. Daarbij kwamen nog eens acht mensen om het leven.

Annette trouwde jaren later met een andere man. Ze kreeg twee kinderen met hem, maar is inmiddels gescheiden. In 2006 bezocht ze de plek van de ramp in Vietnam. In 2016 schreef ze een boek over haar vreselijke avontuur ‘Turbulentie: ik overleefde een vliegtuigramp’. De oorzaak van de crash werd nooit achterhaald.

Lees meer over haar verhaal op

Jobat

VROOM

Made in Metropool

Made in Mechelen