Wanneer je tijdens die warme, zwoele nachten eindelijk in slaap gevallen bent en op zondagochtend nog steeds gelukzalig ligt te dutten, is er één geluid dat je hoopt nooit te horen: een kraaiende haan. U raadt het al. Ik had het vlaggen, afgelopen week. Niet alleen was ik slechtgezind (een understatement) en zocht ik op alle mogelijke manieren een geluidsdempende slaaphouding waarop ik mijn dutje toch nog kon verderzetten, ik was ook verbaasd. Ik woon namelijk niet in een landelijke omgeving, waar kraaiende hanen schering en inslag zijn. Mijn appartement bevindt zich in het midden van de stad, op een steenworp van de Groenplaats en de Meir. Nooit had ik gedacht dat hier een haan, of een ander boerderijdier, mij van mijn slaap zou beroven. Maar blijkbaar zitten die beesten overal, zelfs tussen het beton van de stad.

Diep in de Kempen, tussen weilanden en akkers, ja, daar ligt men niet meer wakker van het schelle hanengeluid. Al blijft het wel een afschuwelijk, repetitief en tenenkrullend geluid, of je nu een hanenliefhebber ...