Wanneer ik de woning verlaat, zie ik een buurman half onder zijn wagen liggen. Die auto heeft duidelijk wat averij opgelopen. Hij mist een zijspiegel, de bumper hangt op half zeven, er staan krassen over de hele zijkant. “Ik ben ergens tussen Mol en Retie in slaap gevallen”, verduidelijkt de eigenaar. De man, die bouwvakker is, had de hele dag geholpen op de bouwwerf van een familielid. Het was een warme dag en af en toe werd een pintje gedronken om voor wat afkoeling te zorgen. Omdat de man zelf alle mogelijke moeite deed om de sporen van zijn aanrijding tussen Mol en Retie te wissen, was ik wat wantrouwig. “Er waren toch geen anderen betrokken bij het ongeval? Je hebt toch niemand aangereden?” Maar er was enkel sprake van stoffelijke schade, verzekerde de man me. “Dan is het niet zo erg”, zei ik achteraf thuis toen ik het relaas van ’s mans ongeval deed. “Want er was niemand anders bij betrokken. Enkel stoffelijke schade.” Mijn dochter wierp me een boze blik toe. “Typisch de houding van iemand van jouw generatie”, beet ze me toe. “Want dit is wel erg. Die man had wel iemand kunnen aanrijden. Hij had niet meer achter het stuur mogen kruipen.” Mijn dochter had gelijk. Mensen van mijn generatie durfden, of durven, nog wel eens achter het stuur van de wagen te kruipen wanneer dat eigenlijk niet meer verantwoord is. “Dat ene glas zal het hem wel niet doen, zeker?” Wanneer ik met de wagen naar een feest rijd, geeft mijn dochter me telkens weer die goede raad: “Niet drinken, papa!” Had ik al verteld dat de huidige voorzitter van het Vlaams Parlement, Kris Van Dijck, en ik van dezelfde generatie zijn? Dat we zelfs samen op school hebben gezeten? Zou Kris ook een dochter hebben?