Na de teammeeting haastte hij zich uit de bus, gaf zijn ­vader innige kussen en stopte hem een gele trui in de handen. “Geef dat aan moeder en vraag haar het op te hangen”, zei Julian die heel ­teder zijn vader aankeek. “Ik had eerder maman verwacht omdat je wat met de gezondheid sukkelt”, zei hij. “Heb je echt twee uur en een half gereden om mij te zien? Was het niet té vermoeiend? Dat doet me echt deugd.”

Ondertussen betastte ­Jacques de buik van zijn zoon. “Ik dacht dat je al wat magerder zou zijn.” Repliek van Julian: “Ik zie dat ik ­hetzelfde vetpercentage heb als jij.”

Terwijl Julian verder de plichtplegingen van een geletruidrager moest ondergaan, zat de gewezen orkestleider van Orchestre Jo Alaphilippe – een begrip in de streek van Montluçon waar hij bal na bal opluisterde – te glunderen. “Als drummer was Julian ook niet slecht, hoor. Ik ben vooral blij dat hij altijd zichzelf is gebleven. Hij is nooit naast zijn schoenen gaan lopen. Hij stopt nog altijd voor een kind dat om een handtekening of een foto vraagt. (Schudt ongelovig met het hoofd en tuurt naar het geel) Maar nu heeft Julian toch voor mijn allermooiste Quatorze Juillet ooit gezorgd.”