“Het gaat best goed, gezien de omstandigheden”, vertelt Wout van Aert een dag na zijn akelige val vanuit zijn ziekenhuiskamer in Pau. “Ik heb een goede nachtrust gehad. De pijn valt momenteel mee, met dank aan de medicatie ook. Maar zolang ik niet moet bewegen valt het wel mee.”

LEES OOK.

Terug naar gisterenmiddag. In zijn eerste tijdrit in zijn Belgische driekleur bleef Van Aert op iets meer dan een kilometer van de finish haken in de drankhekken, met een vreselijke valpartij tot gevolg. Maar wat gebeurde daar nu precies? “Ik was niet aan een heel goede tijdrit bezig. Ik had niet de beste benen en het tijdrit parcours viel toch wat zwaarder uit dan we aanvankelijk dachten. Het laatste stuk richting de finish was vrij vlak en ik kreeg van Mathieu te horen dat achter mij renners sneller waren aan het tussenpunt en dat ik moest blijven geven om tijd goed te maken. Ik was op de limiet aan het rijden en dan was er een bocht net voor het ingaan van de slotkilometer. Ik wist dat het een vieze bocht was, die een beetje ver terugdraaide en het asfalt liep wat af. Ik dacht in die bocht wat tijd te kunnen winnen, maar blijkbaar stuur ik iets te kort in en blijkbaar ben ik met mijn heup achter het hek blijven haken zijn. Maar ik weet niet of ik eerst met mijn stuur of direct met mijn heup het hek raakte.”

Paniek

De gevolgen waren schrikwekkend. Het bovenbeen van Van Aert werd opengereten en spieren kwamen bloot te liggen. “Meteen na de val was er veel hectiek. Ik zag de wonde ook zelf. Ik wilde gewoon op de fiets stappen, maar toen zag ik die wonde en raakte ik wel in paniek. Mathieu (Heijboer, nvdr) zei dat ik moest blijven liggen. Stelselmatig begon ik de pijn ook wel te voelen. Ik kreeg dan ook vragen of ik mijn been nog kon voelen en of ik mijn tenen nog kon bewegen. Dan besef je wel dat het ernstig is.”

“Ik werd op de zijkant van het parcours gelegd. Het asfalt was ook enorm warm. Het leek wel een eeuwigheid te duren vooraleer er hulp kwam, ook al was dat niet zo. Van Mathieu mocht ik niet naar mijn been kijken en proberen af te dekken met het spandoek. Vanaf dat de dokter kwam begonnen ze de eerste vragen te stellen of ik mijn benen nog voelde en dan wist ik dat het ernstig was. Ik bleef in paniek tot ik in het ziekenhuis was en daar kreeg ik dan morfine toegediend. Vanaf dan was alles al wat draaglijker.”

LEES OOK. (+)

“De val is mijn eigen schuld, maar...”

Van Aert besefte pas in de ambulance dat zijn Tour voorbij was. “Toen ik eerst viel, dacht ik dat ik de tijdrit toch niet ging winnen. Want ik had toch niet de beste benen. Ik dacht nog door te rijden en dan in het ziekenhuis te checken wat er aan de hand was. Maar pas in de ambulance drong het door dat ik niet over de finish was gereden. Er was geen enkele kans om mijn koers verder te zetten. Mijn spieren zijn geraakt. Ik zal wel een tijdje buiten strijd zijn. Dat kwam wel hard aan.”

Dan blijft ook nog de vraag wie de grote schuldige was voor de hevige crash: Van Aert zelf of de slecht opgestelde dranghekken? Van Aert denkt aan beiden. “Ik heb die bocht iets te kort ingestuurd. De val is mijn eigen schuld. Maar dat ik mij op die manier blesseer is het gevolg van het hekwerk. Ik denk dat het een soort valpartij is dat zelden voorkomt. Misschien kunnen we nu eens nadenken over hoe we hekken in de toekomst beter kunnen plaatsen. Het mechanisme om die hekken in elkaar te klikken stond slecht opgesteld of was losgeschoten. Dat kan misschien nog wel veiliger. Al blijft het uiteindelijk nog altijd wel de bedoeling om rond de hekken te draaien en niet ertegen.”

Zo kwam er een abrupt einde aan een fenomenaal debuut van Wout van Aert in de Tour. “Ik mag heel trots terugkijken op de eerste twee weken. De ploeg en ik hebben fantastische dingen kunnen doen. Alleen was Parijs halen een van mijn belangrijkste doelen en dat gaat niet lukken. Dat is wel een enorme teleurstelling.”