Verlangt u tijdens deze snikhete hondsdagen ook meerdere keren per uur naar een plonsje in het water? En als u dat doet, waaraan denkt u dan? Denkt u dan aan een volgepropt Zilvermeer waar u met een welgemikte hinkstapsprong tussen de handdoeken en tassen balanceert om op een open zandstrookje te belanden? Of denkt u aan de drukte bij openluchtzwembaden en dure watersportclubs? Nee. U denkt aan een idyllisch meer, waar u van de steiger springt terwijl de zon bloedrood achter de horizon zakt en de derde fles wijn met veel jolijt ontkurkt wordt. Of aan een koord aan een boomtak waarmee u of uw kinderen sierlijk in de vaart slingeren. U hoeft niet eens te kijken of er iemand onder u zwemt. U bent er immers moederziel alleen. De Kempen liggen vol met zulke plekjes. Alleen is er altijd dat ene zinnetje dat de magie verstoort: ‘verboden te zwemmen’. De Mellevijver, De Put van Rauw, het kanaal, de E10-put: noem een waterplas en het is er verboden te zwemmen. En vaak met reden. Kijk naar het aantal zwemdoden de laatste tien jaar en je weet het wel. Maar toch… maar toch. Ergens wordt ons ook wat afgenomen. Is het soms niet voldoende om voor de gevaren te waarschuwen, zonder alles te verbieden? De kans is groot dat u het daarmee oneens bent. Ik ging altijd zwemmen in de zandputten op de grens tussen Mol en Lommel. Die plassen vallen in de categorie ‘heel erg verboden’. Maar het zijn wel mijn allermooiste zomerherinneringen. Vandaag staan er grote hekken om die meren en zijn er waarschuwingsborden met afbeeldingen van bijtende honden en bewakingsagenten. Wat drastisch, maar het was wel nodig om mensen zoals mij weg te houden. Toch is er ook voor mij één gebod waar nog strenger op mag toegekeken worden langs waterplassen: ‘RUIM JE ROMMEL OP’.