Om 3.30 uur lag Remco Evenepoel zaterdagnacht in zijn bed in Schepdaal na een buitenaardse prestatie in het Baskenland. Maar vieren? De wonderboy wil donderdag ook op het EK tijdrijden stunten. “Dus heb ik niks speciaal gedronken of gegeten”, vertelde hij tussen twee reeksen door in Putte. “Nadat we geland waren in Düsseldorf ben ik samen met ploegleider Wilfried Peeters doorgereden naar zijn café in Mol en daarna ben ik nog naar mijn lokale supportersclub gegaan. Maar ik hield het rustig.”

Waarop de organisatoren hem prompt een ijsje aanboden. “Dat sla ik niet af. Het zijn wel niet mijn favoriete smaken: speculoos en stracciatella. Ik ga na de tweede reeks nog eentje moeten eten.”

Het was zaterdag indrukwekkend hoe je won. Je moest eerst lossen maar kwam terug en reed van iedereen weg.

“Ik had een technisch defect en moest er twee keer mijn ketting weer opleggen. Daarom zat ik achteraan op die klim en kon ik niet opschuiven. Het scheurde en ik was daardoor gelost. Ik heb daarna risico’s genomen en ben van groep naar groep gesprongen. Ik ben ook een beetje stout moeten zijn en heb mijn ellebogen moeten gebruiken. (grijnst) Maar ik keerde terug, ik kreeg wat drinkbussen voor Mas en Devenyns en hield er ook twee voor mij, want ik voelde mij wel goed. Alleen in het begin vlotte het niet goed, maar vanaf de Jaizkibel vond ik mijn ritme. Dus toen Skujins ging, ben ik meegeglipt, dat was zowel voor mij als voor de ploegmaats ideaal. Daarna besloot ik aan te vallen om de slotklim vooraan te beginnen en Enric zo te kunnen helpen. Ik wist dat ik boven op de slotklim met 20 seconden voorsprong genoeg had.”

Meer zelfs: je voorsprong werd groter

“In de laatste drie kilometer had ik al tranen in mijn ogen, het was erg emotioneel allemaal. Dit is een groot en belangrijk moment in mijn loopbaan. Ik kan het nog steeds niet geloven, het zal nog een paar dagen duren voor ik besef wat ik heb gepresteerd. Het is toch wat. Deze koers wordt in het peloton beschreven als een van de zwaarste eendagswedstrijden van het jaar. Dit is mijn mooiste zege en overstijgt al mijn wereldtitels bij de junioren.”

Aan de meet legde je een vinger op de mond. Om de criticasters op sociale media, die je verhuis naar Monaco op de korrel namen, het zwijgen op te leggen?

“Ik had vrijdag tegen mijn kamergenoot Tim Declercq gezegd: Als ik morgen win, zal ik mijn vinger op mijn mond leggen . En dat heb ik dus gedaan. Dat was niet stout bedoeld, maar gewoon om te zeggen: die kritiek doet mij niks. Ik was er wel mee bezig, maar het was geen extra prikkel. Ik was al gemotiveerd genoeg en ben mentaal sterk.”

De lat zal nu wel nog hoger worden gelegd.

“Met die koers die ik zaterdag won, heb ik mijn lat toch al bereikt voor dit seizoen. Ik denk dat iedereen serieus geschrokken is. We moeten die lat niet hoger leggen. De mensen mogen dat doen, maar ik ben met mijn eigen ding bezig en zal er stap voor stap wel geraken.”

Is een Europese titel tijdrijden donderdag te hoog gegrepen?

“Ik heb vertrouwen en de motivatie is er. Het parcours is niet echt technisch, dat speelt in mijn voordeel. Ik zal er alles aan doen en zie wel waar ik eindig.”

En dan het WK?

“Graag. Normaal kan je vorm zo’n zes weken aanhouden, dus dat zal wel lukken, zeker? Ik kan zelfs nog een paar procentjes verbeteren. Ik mik op de tijdrit, maar wie weet kan ook de wegrit. Is die 284 kilometer lang? Oei, dat is nog een uur koers meer. Tja... (grijnst) Ik zal er eens over nadenken. Misschien is het beter die stress van die wegrit achterwege te laten en er volgend jaar voor te gaan. In het Zwitserse Martigny is het volgend jaar een parcours zoals dat van San Sebastian. Ik kan daar misschien zelfs voor de zege gaan.”

Dat Egan Bernal op zijn 22ste de Tour won, werkt dat motiverend?

“Ja, dat doet dromen. Die jonge gasten komen naar boven en winnen al meteen de Tour. Dat prikkelt om er dubbel zo hard voor te gaan en ook eens zoals hem op dat hoogste podium te staan. Maar het plan is dat ik niet voor 2023 de Tour rijd. Daartussen wel Giro en Vuelta, maar het kan altijd in een stroomversnelling geraken. Ik heb nog meer dan drie jaar om daarvoor te werken, dan zal mijn babylichaam weggewerkt zijn. Dan pas zullen we echt kunnen zien hoe sterk ik kan worden.”

San Sebastian was een koers die je per se op je erelijst wou hebben. Wat zijn de anderen?

“Luik-Bastenaken-Luik, Ronde van Lombardije, Giro, Tour, Vuelta, het WK en de Olympische Spelen. Als ik die allemaal binnen heb, stop ik met koersen.”