Ik ben geboren bijna halfweg de jaren 90 en vulde als kind, net zoals iedereen van mijn generatie, geregeld mijn dagen met het bekijken van Disney-films en Ketnet-series. Ik herinner me die zorgeloze namiddagen nog als de dag van gisteren. Bij mooi weer: buiten spelen, bij iets minder mooi weer: films kijken. Terwijl mijn leeftijdsgenoten destijds hun aandacht al verloren na een halve film, keek ik met grote ogen de film niet één, twee, maar zeker drie keer na elkaar uit. Als de eindgeneriek van pakweg Pocahontas , De Kleine Zeemeermin of Aladdin nog maar in de buurt kwam, zat ik al klaar om de videoband terug te spoelen. Ik kon amper in volzinnen praten, maar terugspoelen, dat had ik als geen ander onder de knie.

Dik twintig jaar later spreken mijn generatiegenoten nog met gemak in oneliners uit een van de vele klassiekers. En ook het liedjesrepertoire wordt nog ijverig meegezongen. U kan al raden hoe enthousiast ...