De vierde en voorlaatste dag van de Europese kampioenschappen 2019 begon voor de mannelijke beloften al vroeg. Zij tekenden om negen uur present in een bewolkt, nat en zeer winderig Alkmaar. Maar voor er gestart werd, volgde een mooi eerbetoon aan Bjorg Lambrecht. De 22-jarige uit Knesselare, amper vijf dagen eerder zo tragisch van het leven beroofd in de Ronde van Polen, werd door zijn generatiegenoten herdacht met een pakkende minuut stilte. Met de zes Belgische blauwhemden op de voorste rij. Maar het leven gaat verder, en dus werd kort nadien de wedstrijd gestart.

Hoge windsnelheden

De beloftenrenners kregen tien rondjes over het lokale parcours in Alkmaar voorgeschoteld, goed voor een totale afstand van 115 kilometer. Het peloton werd geteisterd door windsnelheden tot 45 kilometer per uur, waardoor de race een hele poos op slot bleef. Exact halverwege de wedstrijd braken de Italiaan Alexander Konychev en de Noor Jonas Iversby Hvideberg de boel helemaal open. Het duo ging er snel vandoor en dat leidde tot een reeks tegenaanvallen. De Belgen mengden zich ook in de debatten door de kop te nemen in het peloton en waaiers te proberen trekken.

Konychev en Hvideberg bleven op kop rijden, met de Deen Mathias Jorgensen en de Tsjech Petr Kelemen op een twintigtal seconden van hen. Achter die twee volgde het peloton, nog steeds geleid door de Belgen. Veel ruimte kregen de aanvallers echter niet: de tandem Konychev-Hvideberg zag de voorsprong op het peloton zelfs nooit boven de minuut stijgen.

Konychev solo in de slotronde

Konychev en Hvideberg bleven als enigen van de aanvallers overeind, hoewel hun voorsprong met pieken en dalen verliep. In de voorlaatste ronde moest Hvideberg op de kasseien lossen, waardoor Konychev als eenzame leider aan de slotronde begon. De voorsprong: 27 seconden. Niet veel als je al zo lang in de aanval rijdt, maar door het bochtige traject in Alkmaar was de zoon van oud-renner Dmitri Konychev niet helemaal kansloos.

De tank van de Italiaan met Russische roots bleek echter langzaam maar zeker leeg te lopen. Op 8 kilometer van de streep begon de 21-jarige al voorzichtig achterom te kijken: het peloton volgde op 10 seconden. De wind bleef waaien, maar de regenbuien hadden plaatsgemaakt voor zonneschijn. En dat leek Konychev te inspireren, want hij bleef maar doorknallen.

Voorsprong loopt opnieuw uit

Tot eenieders verbazing begon de man in de donkerblauwe Italiaanse trui weer wat uit te lopen: halverwege de slotronde bedroeg het gat tussen Konychev en het jagende peloton opnieuw 16 seconden. Twee thuisrijders uit Nederland hadden zich intussen op kop van het peloton gezet, maar met drie Italianen in het wiel bleef het lastig om de losgebroken Konychev terug binnen te hengelen. Tot ook de Polen zich op gang trokken op zo’n 3 kilometer van de streep. Konychevs voorsprong van 15 seconden slonk plots zienderogen.

Op iets meer dan anderhalve kilometer van de streep was de mooie aanval van Konychev eindelijk afgelopen, waardoor het resterende groepje zich mocht opmaken voor een sprint. Daarbij ook enkele Belgen, al verliep de aanloop naar de sprint in chaos: geen enkel land kon een treintje opzetten. In de eindsprint bleek een andere Italiaan uiteindelijk het sterkst: Alberto Dainese kroonde zich tot nieuwe Europese kampioen, voor Niklas Larsen (Denemarken) en Rait Ärm (Estland). Gerben Thijssen eindigde als eerste Belg op een mooie zesde plek.

Winnen voor Bjorg

Gerben Thijssen was na de finish ontgoocheld met zijn zesde plaats. “Het is doodjammer, want ik wou hier echt winnen voor Bjorg. Maar ik miste vertrouwen, ik zag de hele koers af. Gelukkig was er Stan Dewulf om mij op te peppen. Het peloton had het wel onder controle, ik wist dat het een spurt ging worden. Maar ik zat te ver. Ik heb heel de koers afgezien, zei ook tegen de bondscoach dat ik niet goed was. Ik zat heel de tijd achteraan het peloton. Ik schoof wel op, maar op de een of andere manier verzeilde ik steeds weer achteraan.”

In de finale kwam het uiteindelijk wel goed met Thijssen. “Stan Dewulf heeft mij in de finale opgepept, dat ik toch moest spurten. En als je ziet hoe dicht ik nog eindig, ook al kwam ik van heel ver, dan zat er zeker meer in. Ik moet echt aan dat vertrouwen werken. Want ook al voel ik mij slecht in de koers, aan de finish zit er toch nog kracht in de benen. Dat moet ik meenemen naar de volgende koersen. Verdorie, dit is jammer. Het waren ook emotionele dagen, ik had het echt zwaar. Maar ik wou Bjorg zo graag eren.”