De wind speelde een enorm belangrijke rol in het EK voor vrouwen. Het waaide enkele beauforts in en om Alkmaar en dat zorgt in de polders van Noord-Holland altijd voor spektakel. Het peloton scheurde meermaals in verschillende delen, liep dan weer bij elkaar om uiteindelijk toch weer te scheuren. En zo kwam op iets meer dan zeventig kilometer plots een drietal voorop: de Nederlanderse Amy Pieters, de Italiaanse Elena Cecchini en de Duitse Lisa Klein. Drie topnaties, drie toprenster: zou de beslissing gevallen zijn?

Onze landgenotes, met de eerder gevallen Lotte Kopecky als favoriete, en de Britse dames, voor Alice Barnes, probeerden de kloof met het drietal zo klein mogelijk te houden maar konden niet vermijden dat de kloof opliep tot boven de twee minuten. De winnares zat vooraan, dacht iedereen.

Maar op twee ronden van het einde besloot Nederland, met de snelle benen van Kirsten Wild en Lorena Wiebes, dat Amy Pieters geen goede gok zou zijn, temeer daar de Duitse Lisa Klein zelf over snelle benen beschikte en Klein en Cecchini in het dagelijkse leven ploegmaats zijn bij Canyon-SRAM. Marianne Vos zelve en Lucinda Brand namen het peloton, of wat daar van overbleef, op sleeptouw waardoor de voorsprong van het drietal binnen de kortste keren onder de minuut dook.

Vreemd genoeg lieten de Nederlandse dames het even later afweten waardoor Sofie De Vuyst plots weer de kastanjes uit het vuur moest halen. Bij het ingaan van de laatste ronde bedroeg de kloof nog amper veertig seconden maar zonder de steun van de Nederlandse dames stond ook De Vuyst voor een onmogelijke opdracht. Wat was het plan van Nederland?

Dat was er niet! Nederland had geen interesse meer in het terughalen van de vluchters en voor Sofie De Vuyst was de opdracht te zwaar. Vooraan probeerden de ploegmaats van Canyon Sram - Cecchini en Klein - alles om Pieters uit haar kot te lokken. De Nederlandse hield het hoofd koel maar moest de spurt wel beginnen met de Italiaanse in haar wiel. Geen probleem, Pieters haalde het probleemloos en bezorgde Nederland voor eigen volk een zoveelste medaille.

Lotte Kopecky beste landgenote

De Antwerpse Lotte Kopecky werd als grootste kandidate op eremetaal naar voor geschoven. “Er werd van in het begin hard gekoerst door de Nederlanders”, vertelde de renster van Lotto-Soudal. “Ik voelde mij wel goed maar toen ik viel op die kasseien, dacht ik dat het over was. Ik had pijn aan mijn rechterknie en -elleboog en moest meteen denken aan Jolien D’hoore (die enkele weken geleden haar elleboog brak na een val, nvdr). Maar gelukkig viel het mee. De bondscoach pepte mij op door te doen en Kaat Hannes liet zich uitzakken. Samen geraakten we weer in de achtervolgende groep. Die drie waren weg en ik dacht dat de koers gereden was. Maar ik zag dat die andere Nederlandse meisjes nerveus werden en plots begonnen ze te rijden. Dat begreep ik totaal niet, want Amy Pieters was de snelste van de vluchters. Toen ze dan toch stopten met achtervolgen, was het gat nog zo’n 40 seconden. Sofie De Vuyst heeft dan nog aan de kop gesleurd maar ze kreeg geen steun en dan was het voorbij. Ik wou nog spurten voor een ereplaats, maar het beste was eraf.”

Amy Pieters wins the European title!

— Raoul (@LayLowLogician)