Nederland greep zijn opponent meteen naar de keel. Waar ook op het veld, steeds stond een Panther omringd door drie Hollandse meisjes. Een mooi uitgespeelde combinatie leidde na acht minuten naar een doelpunt van Matla. Geen moment geraakten de Belgische speelsters onder de druk uit. Het was pompen en verzuipen, een half uur lang. Dat België slechts met een 1-0 achterstand de rust introk, mag best wel verdienstelijk heten. Oranje kon al zijn overweldigende balbezit te weinig vertalen op het scorebord. Diep in het tweede kwart kenden de Panthers hun beste momenten. De bal bleef wat langer aan een plaatselijke stick kleven en Jill Boon zorgde in de ultieme seconden van die eerste helft zelfs voor de eerste vermeldenswaardige doelpoging.

Het zette België ook na de pauze aan tot meer dadendrang. De Panthers dwongen hun eerste penalty corner af en scoorden ook via Struijk, maar de scheidsrechter floot te vroeg en keurde het doelpunt alsnog af. Pech voor de thuisploeg, die met frisse moed en meer lef uit de kleedkamers waren gekomen. Dat onrecht werd even later hersteld, toen Struijk op een nieuwe pc toch de gelijkmaker scoorde. Een helft lang had de thuisploeg alle hoeken van het veld gezien, maar zo kwam de score in evenwicht. Bijkomende bonus: het thuispubliek schaarde zich achter zijn Panthers, die ook steeds meer duels begonnen te winnen. Nederland probeerde nog de match naar zijn hand te zetten, maar de Panthers hielden stand.

In het vrouwenhockey is Nederland wat de Verenigde Staten zijn voor het damesbasketbal: de maat der dingen, absolute wereldtop, onklopbaar zonder een scheepslading mirakels. Sinds 1974 speelden de Lage Landen 21 keer tegenover mekaar. Eén keer won België, alle andere matchen verliepen in oranje voordeel. Doelpuntensaldo: +75 voor Nederland. Dit gelijkspel mag dus best wel het predicaat stunt meekrijgen, een die perspectieven biedt voor de rest van het tornooi.